Lluvia de verano en Buenos Aires


De vuelta en Buenos Aires,  y ya no tengo que mantenerme despierta para oír caer la lluvia.

 

Es la lluvia la que se encarga de despertarme para que la oiga.

 

Y el agua viene con fuerza. Y cuando cae así, con gritos de truenos que parecen decir cosas muy intensas y muy reales, algo se conecta con el cuerpo. Y es como si lloviera por dentro también mientras el alma truena y algo se va yendo. Alguna pena, que se hace grande y más grande, se moja y se hace grande. Hay algo de procesamiento natural en esta sensación que invade el cuerpo e hincha el alma hasta casi hacerla explotar.

 

O será que recién llegué, y es como si entre mi ida y mi regreso me llené de amores que ahora se humedecen y se expanden. Y lo que siento que se va es el miedo a saber que quiero tanto a los que quiero. Y estar lejos otra vez me hace sentir una debilidad familiar. Una debilidad de la quise huir cuando salí hace tanto tiempo. Cuando me alejé para acercarme, sin saberlo.

 

O de repente esto que siento es el miedo engrandecido. El miedo señalado con los truenos. El escalofrío en mi espalda, el levantar la cabeza y mirar por la ventana a ver si el cielo se iluminó. Y la lluvia recordándome que está bien que luego del calor intenso, de las emociones grandes, el sistema no aguante y llore. Como llora este cielo gigantesco sobre mí ahora.


* * *

"Yo votaré al soso"

esta frase era el título de un impactante artículo que escribió Woody Allen en vísperas de las elecciones norteamericanas del año 2.000. El cineasta desmenuzaba, en una suerte de mitin periodístico, las razones por las que él decantaría su voto hacia el lado demócrata, y para ello hacía una loa hacia la "sosez" de Al Gore, convirtiendo su escaso tirón personal en una ventaja política.

Hoy en España sería difícil escribir lo mismo, so pena de confundir a los votantes, pues a soso es difícil ganar a ninguno de los dos. Pero, volviendo a Allen, aquél se refería a la capacidad de Gore para no dar miedo a los votantes. No hablo de que confiaran en él, no, sino de que simplemente le vieran como una persona, un vecino, alguien del que no tuvieran nada que temer. Y bien, en estos días si se trata de juzgar a la persona, yo me siento más cercano de Rajoy. Con Rajoy me iría a comer por ahí y me encantaría tener una sobremesa tranquila, escuchando y hablando. No lo haría con Zapatero. No me van los iluminados.

Mis sentimientos cambian cuando miro hacia abajo en el escalafón, porque sí me gustaría intercambiar impresiones con la ministra De la Vega, con el ministro Alonso, con Solbes e incluso con Rubalcaba (aunque de este me creyese la mitad), y sin embargo miro a la acera de enfrente y sólo veo dos rostros amigables, el susodicho Rajoy y Ana Pastor. Dos estupendos gestores (y por lo que me dicen quienes les conocen buenas personas) en medio de una pléyade de tahúres.

Ancares troffi











Son las,22.42 Es una gozada estar por esos lugares con esta compañia, un abrazo....

Que derroche en todos los sentidos, compañerismo (buen rollo) trabajo por todos dedicandonos a lo que creiamos necesario en el momento oportuno, que si hacer de comer, fregar, leña buscar en el exterior y tambien cortar a tamaño lareira...


A fumareda e de competición a cambota tira un pouquiño mal e por momentos casi non se vian as bandeiras........



Temos muy cerquiña este paraiso natural......ainda que esixente por los grandes desniveles de estas montañas vemos que e gran parte del ciclable, e si non andable (trenkable) toma palabro.....


Quedou un tramo que seria aconsejable facer posiblemente para el mes que viene, A Pelliceira..... durecho durecho.....

A Balouta fumos andando, arrincamos da palloza as 13 h as catro e media estabamos de regreso, xa tiñamos fame de novo, inda que desallunamos sobre as 11:30 abundantemente cafe con leite galletas e touciño (excelente) o bacon nin se ye parece.... tiñamos outra ronda de chuletos, xa o dia anterior comeramos dous por persoa, e volvimos a cargar de novo a proteina bravú, con cebola en arandelas tamen feita na plancha recomendación da mai do señor Xusto de Murias...recordos e muitas gracias polas viandas.......


O domingo despois de comer sobre as 18:30 metimos a leña dentro da que foron recollendo algún camarada po los arredores, engrasei as cadeas de todas as bicis, recilleuse tudo por ali, subimos os petates o todoterreo de Asterix, e os que tiñamos que ciclar puxemonos en marcha.... Maismar levou unha gran disilusión cando ve que iniciamo la marcha cara arriba, -eu contaba que era tudo baixar- decia, despois fixose de noite e sacamos de alumeado, no nos causou novidade xa que levamos todo o inverno saindo de dia e voltando de noite.......


Pouco antes de chegar a donde tiñamos o transporte motorizado en Folgueiras ocurriu a unica avaria que tivemos en todo o finde, un pinchazo na roda traseira da miña burra, a espuma antifuros escomenzou a funcionar e puiden chegar sin ter que parar sequera a dar aire.....

Oubo comentarios no foro de que beberamos muito, creo que foi autentica calidade, e ninguen arrastrou polo chan, eso quer decir que foi incluso saludable.....outro abrazo AMIGOS un 23 F para sempre........



Nunha boa cuchipanda tamen ai boa musica sobre todo a que nos proporcionou Road ca sua gaita 200 m un virtuoso, tamen tiña Asterix en el movil la Brave Hear que puxo en repetidas ocasións....


Maismar impresionounos con unhos contos fondos de guerra e amizade e incluso medo que facia respingar o serrañon, deunos que cabilar....




Fumamos todos, soio dous tabaco Lobillo y io, eu pinchei nunha noite un paquete de celtas, falamos de moitos temas toda a noite, encendiamos sempre os pitillos con brasa, a veces con xigantescos tizóns que queimaban a pestanas, o viño regaba a nosas gorxas e poñianos o berbo facil...........cierto que distinguimos entre fiesta y diario nadie mejor que los que estabamos allí, sabemos que la vida con mucha licencia pasa factura, y lo extraordinario es extraordinario.....u.....no..gg

Ancares troffi











Son las,22.42 Es una gozada estar por esos lugares con esta compañia, un abrazo....

Que derroche en todos los sentidos, compañerismo (buen rollo) trabajo por todos dedicandonos a lo que creiamos necesario en el momento oportuno, que si hacer de comer, fregar, leña buscar en el exterior y tambien cortar a tamaño lareira...


A fumareda e de competición a cambota tira un pouquiño mal e por momentos casi non se vian as bandeiras........



Temos muy cerquiña este paraiso natural......ainda que esixente por los grandes desniveles de estas montañas vemos que e gran parte del ciclable, e si non andable (trenkable) toma palabro.....


Quedou un tramo que seria aconsejable facer posiblemente para el mes que viene, A Pelliceira..... durecho durecho.....

A Balouta fumos andando, arrincamos da palloza as 13 h as catro e media estabamos de regreso, xa tiñamos fame de novo, inda que desallunamos sobre as 11:30 abundantemente cafe con leite galletas e touciño (excelente) o bacon nin se ye parece.... tiñamos outra ronda de chuletos, xa o dia anterior comeramos dous por persoa, e volvimos a cargar de novo a proteina bravú, con cebola en arandelas tamen feita na plancha recomendación da mai do señor Xusto de Murias...recordos e muitas gracias polas viandas.......


O domingo despois de comer sobre as 18:30 metimos a leña dentro da que foron recollendo algún camarada po los arredores, engrasei as cadeas de todas as bicis, recilleuse tudo por ali, subimos os petates o todoterreo de Asterix, e os que tiñamos que ciclar puxemonos en marcha.... Maismar levou unha gran disilusión cando ve que iniciamo la marcha cara arriba, -eu contaba que era tudo baixar- decia, despois fixose de noite e sacamos de alumeado, no nos causou novidade xa que levamos todo o inverno saindo de dia e voltando de noite.......


Pouco antes de chegar a donde tiñamos o transporte motorizado en Folgueiras ocurriu a unica avaria que tivemos en todo o finde, un pinchazo na roda traseira da miña burra, a espuma antifuros escomenzou a funcionar e puiden chegar sin ter que parar sequera a dar aire.....

Oubo comentarios no foro de que beberamos muito, creo que foi autentica calidade, e ninguen arrastrou polo chan, eso quer decir que foi incluso saludable.....outro abrazo AMIGOS un 23 F para sempre........



Nunha boa cuchipanda tamen ai boa musica sobre todo a que nos proporcionou Road ca sua gaita 200 m un virtuoso, tamen tiña Asterix en el movil la Brave Hear que puxo en repetidas ocasións....


Maismar impresionounos con unhos contos fondos de guerra e amizade e incluso medo que facia respingar o serrañon, deunos que cabilar....




Fumamos todos, soio dous tabaco Lobillo y io, eu pinchei nunha noite un paquete de celtas, falamos de moitos temas toda a noite, encendiamos sempre os pitillos con brasa, a veces con xigantescos tizóns que queimaban a pestanas, o viño regaba a nosas gorxas e poñianos o berbo facil...........cierto que distinguimos entre fiesta y diario nadie mejor que los que estabamos allí, sabemos que la vida con mucha licencia pasa factura, y lo extraordinario es extraordinario.....u.....no..gg

..

...pienso que si me quedo un rato más despierta pero quieta, bien quieta,
podría engañar a mi cuerpo cansado
hacerlo pensar que se ha dormido
probablemente no se dé cuenta.
y aprovechar ese momento para no hacer nada.
pensar en nubes rosadas transparentes
acordarme de cosas pasadas
pedir un deseo a esta lluvia de verano
que no habría oído si me hubiera dormido.